Wędrowały dwa wielbłądy

Wiersze Emilii Waśniowskiej promieniują niezwykłym ciepłem. Nic tu nie funkcjonuje samoistnie - w przestrzeń poetycką wpisuje autorka liczne interakcje miłości: naznaczone są nią przedmioty i krajobrazy, ludzie i głosy ptaków.
Joanna Papuzińska
Przez te wiersze przebija uśmiech mądrego Człowieka, który wiedział, że królestwo wieku dziecięcego jest tam, gdzie śmiech i zabawa przeplatają się ze sobą i zazębiają, jednak fundament tego królestwa musi sięgać prawdy, piękna i dobra.
Grzegorz Leszczyński
Można wyznaczyć w poezji Waśniowskiej owe "przestrzenie czułości", autorskie lekcje "ku wnętrzu spraw". Są to dom i rodzina, sacrum, pejzaż i przyroda. Całe bogactwo uczuć i emocji: cierpienie, samotność, marzenia, pokonywanie i oswajanie lęku, radość życia i szczęście istnienia; pełnia - od dzieciństwa aż do czasu przemijania - wpisane zostały w tę delikatną, kruchą, wręcz filigranową poezję w sposób lekki, subtelny, właśnie czuły, a zarazem wyrazisty, krzepiący i mocny. Krystyna Heska-Kwaśniewicz