Niepoczytalne

Ta frapująca apologia literatury wyciąga wnioski z faktu, że pisarstwo jak w ogóle sztuka w ostatnim półwieczu znalazło się z boku sceny. Że główna akcja gry w modyfikacje rzeczywistości przeniosła się gdzie indziej. Bo właśnie dlatego literackie teksty i eseje, które przywołuje książka Jerzego Franczaka, stały się niepoczytalne. Na przełomie tysiącleci zyskały jak u Brunona Schulza status nieczystych manipulacji, okazują się występne, nielegalne i rozwiązłe. Tak zdobywają sobie nową wolność na pograniczu zaangażowania i szalbierstwa, świadectwa i histerii, perfidii i parodii. Czasem w trybie wstecznym.
Trzy razy po dziewięć portretów (po części podwójnych) tej książki przedstawia w zarysie nowy kanon nie tylko autorów, ale także sposobów czytania. Jerzy Franczak zna sztukę czytania literatury z całą jej dwuznacznością, poprzez deformacje, potencjalność i sugerowany chaos. Kreuje formy zdarzeń lekturowych, spisując tym samym własną narrację o rozumieniu, do którego wzywa każda godna tej nazwy opowieść.